Sunday, April 19, 2020

होशंगाबादच्या आठवणी

चारुदादा 
उदय,शेखर होशंगाबाद ला आपल्याकडे बंडखोर बंडू ची पुस्तकं होती(जी वाचून शेखर नी बर्याच पुस्तकांमधल्या चित्रांना दाढी मिश्या काढल्या होत्या)
मला मुलींच्या जुन्या collection मधे just William, William again पुस्तकं भेटली.वाचायला लागलो तर अगदी same to same.
एकदा बघून सांगा.

दिपकदादाची आठवण
चारुहास, होषंगाबाद मधील  आपण  1972मध्ये उन्हाळ्याची सुट्टी घालवली ते माझ्या आयुष्यातले सर्वात आनंददायी दिवस होते. उदयची महाबली वेताळ आणि रिडर्स डायजेस्ट, वुडहाउस अशी अनेक पुस्तकं वाचून काढली होती. आणि रोज नर्मदेच्या घाटावर पोहायला जायचे मला अजूनही आठवते. शिवाय  उदयचे मित्र  मच्छर आणि गोपाळ व हरीश बिश्त अजूनही आठवणीत आहेत. ते दिवस खूप मजेशीर होते.
 मावशीच्या हातचे जेवण, नदीच्या तीरावरचे  नर्मदामय्येचे मंदीर, पोहून दमल्यानंतर खाल्लेली दहीकचौरी आणि नंतर बच्चोने क्या क्या खाया म्हणून श्यामाकाकांनी प्रेमाने भरलेले पैसे .... सगळेच भारी... अविस्मरणीय! कोई लौटा दे मेरे बीते हुए दिन!

शेखर - 
मी चौथीत/पाचवीत असतांना होशंगाबादला ग़ेलो होतो. जाताना सुमनताई बरोबर गेलो. परत नागपुरला येताना एकटाच आलो.
चारूदादा आणि ऊदुदादा बरोबर खुपच मज़ा क़ेली होती. इंद्रजाल कॉमिक्स साठी भांड्णे ..दर दोन आठवडयानी ते कॉमिक्स यायचे. त्यासाठी ऊदुदादा रस्त्यावरच पोस्टमनला पकडायचा. त्यामुळे मला त्याचे वाचून होइपर्यंत वाट बघायला लागायची. शामाकाकांनी मला पोहणे शिकवायचा खूप प्रयत्न केला पण मी नर्मदेवर नुसताच जाऊन परत यायचो. क्रिकेट रोज संध्याकाळी .. खूप खूप पुस्तकं, काॅमिक्स. मग मला एकदा क्रिकेट टीम बरोबर भोपाळला नेलं. मी बहुतेक १५ किंवा १६ वा खेळाडू असेन. टोप्या सांभाळणारा.
केवळ इंद्रजाल कॉमिक्स नाहीत तर चंपक, चाचा चौधरी, मराठी पुस्तकं .. काय नव्हतं त्या खजिन्यात. हो .. क्रिकेट ची पुस्तकं सुद्धा.
शिवाय नीट बाईंड केलेली जुनी कॉमिक्स. मला त्यातल्या त्यात फ्लॅश गॉर्डन आवडायचा. पण त्याची कॉमिक्स बर्याच दिवसांनी यायची. मँड्रेक दुसऱ्या नंबरवर. त्यातल्या त्यात जेव्हा तो त्या कार वॉश मधून, कुठल्या तरी लिफ्ट मधून त्या गुप्तहेर खात्याच्या प्रमुखाला भेटायला जायचा ते मला फार आवडायचं - अजूनही. आणि त्याचा तो शेफ डोजो.

सगळे रात्री जेवायला मिळून बसायचे.
एक दोन वेळा आईस्क्रीम पण झालं होतं.
मी त्यातल्या त्यात उदुदादाच्या मागे मागे असायचो. मला त्याच्या सहा बोटांचं खूप कुतूहल वाटायचं .. काहीतरी स्पेशल आहे असं.. आणि शिवाय त्याला जास्त काही शारीरिक धावपळ आवडायची नाही .. चारुदादा आणि इतर मित्रांच्या मानाने .. ते मला जास्त परवडायचं. 
येताना मला तिकीट काढून सकाळी ७ ला नागपूरच्या गाडीत बसवून दिले. मी ४-५ वाजता अजनीला ऊतरून घरी गेलो रीक्शाने .. आणि बाबा मला शोधायला नागपूर स्टेशनवर वाट बघत बसले होते. मला बिंदूआत्याने डब्बा आणि चिवडा दिला होता .. तो मी खात आणि पुस्तक वाचत आलो.